In 2019 was de Tour der Touren. Al 30 jaar lang gaan we op trip. Het 30ste jaar werd een bijzonder bestemming. Phuket in Thailand.
Vrijdag 22 november/Zaterdag 23 november
Schiphol – Zurich – Bangkok – Phuket (24u reizen, 10.000km te overbruggen)
De crew moest er deze keer extra lang op wachten, 524 dagen was het alweer geleden sinds FT18 !
Maar op vrijdag 22 november was het eindelijk zover…..de jubileum editie van FryskeTour 2019 ging van start. 30 jaar zeilen staat inmiddels op de FryskeTour-teller. Wie had dat ooit verwacht destijds toen een aantal jonge honden gingen zeilen op valken in Friesland. 30 jaar op rij ieder jaar een week zeilen met vrienden moet natuurlijk een extra glans krijgen. Daarom heeft de FT19 Organisatie dit jaar een heel speciale zeilbestemming vastgelegd. Er werd in eerste instantie wat schamper over gesproken, maar dit jaar gaan we gewoon naar Thailand om daar te zeilen.
De FT19 Organisatie is het gelukt om binnen een vergelijkbaar budget als voorgaande jaren vluchten te boeken alsook een boot vast te leggen, gelegen in de nabijheid van Phuket.
Geheel in lijn met de FT historie werd per trein afgereisd naar Schiphol. De vluchttijden waren goed afgestemd op de behoefte van de FT crew. Men kon in de ochtend nog rustig de tas inpakken en dan relaxed met de trein naar Schiphol afreizen. Uit diverse hoeken kwam de crew per spoor aan te Schiphol. Iedereen was er netjes op het afgesproken tijdstip. Iedereen? Nee…..natuurlijk kwam Harald toch weer een stuk later aan te Schiphol. Harald heeft zoals bekend zijn eigen tijdzone.
Nu de crew compleet was, konden we naar de douane gaan. De check-in was vooraf al gedaan, wel nog even de bagage afgeven.
De vluchten van/naar Thailand zijn geboekt bij Swiss Air. De prijs was belachelijk laag en de service was bijzonder goed. Eerst van Amsterdam naar Zurich, dan van Zurich naar Bangkok en dan tot slot van Bangkok naar Phuket. Op weg naar de gate werd nog een “aftrap biertje” genuttigd waarbij de nieuwe FT senioren gehuldigd werden. De 50-ers aan boord kregen allen een FT leesbril. Uiteindelijk bleek aan boord dat met name de jongeren gebruik maakten van deze leesondersteuning.
Matroos Biet kwam tot zijn verassing zijn zakenpartner nog tegen vlakbij de gate, hierbij dus gelijk aangetoond dat beide heren een solide communicatie voeren !
De vlucht naar Zurich was kort en verliep voorspoedig. De vertraging die we hadden opgelopen in Amsterdam had gelukkig geen effect op de vervolgvlucht. Het was wel de vraag of onze bagage ook de aansluiting zou gaan halen. Tja…..afwachten tot in Phuket !
Nog snel wat eten, de benen strekken en dan boarden voor de lange vlucht naar Bangkok.
De crew zat bij elkaar in het moderne vliegtuig en het was gezelligheid troef nadat iedereen zijn plek gevonden had. Uiteindelijk werden de films gekeken (erg populair was “once upon a time in Hollywood”) en hier & daar werd wat geslapen (of in ieder geval een poging tot gewaagd….).
Het eten & drinken aan boord was goed en het was leuk om af&toe crewleden tegen te komen bij “de nachtbar” in het vliegtuig. De uren en km’s kropen voorbij terwijl het dus buiten gewoon licht bleef.
In Bangkok merkt de crew gelijk dat de temperatuur hier anders is dan in Nederland. Drukkend warm, maar op het drukke vliegveld is gelukkig overal airco. De crew moet enige afstand overbruggen op weg naar de binnenland terminal. D.m.v. stickers en een lange routing door de terminal, kwamen we uiteindelijk in het gedeelte met winkels en restaurants. De pogingen om 10 matrozen dan bij elkaar te houden liepen natuurlijk op niets uit en in groepjes ging de crew wat shoppen en eten. Zoals gebruikelijk komt de crew op enig moment dan uiteindelijk vanzelf weer bij elkaar. In de wachtruimte bij de gate was iedereen weer present.
Van Bangkok was het nog maar een korte vlucht naar Phuket. Maar omdat we al zo lang onderweg waren, voelde dit toch wel als “de laatste loodsjes” en dus toch wel vermoeiend. Opgelucht waren we dan ook dat onze reis per vliegtuig erop zat toen we het vliegtuig verlieten te Phuket.
Op Phuket airport was het de grote vraag of onze bagage samen met ons was aangekomen.
Gelukkig geen enkel probleem, want bij aankomst bij de bagageband kwamen de eerste crew-tassen al langs op de band. Ter plekke werd uitgezocht waar het beste de lokale valuta gewisseld kon worden. De CFO regelde ook dit natuurlijk weer heel goed. Heel erg jammer dat Klaas-de-Centenbaas aangekondigd heeft dat dit jaar zijn laatste trip is als FT CFO.
Een korte rookpauze zat er niet in, want ook in Thailand kent men inmiddels strenge rookverboden in openbare ruimtes. Het vliegveld was feitelijk volledig rookvrij. Dus snel de taxi pakken naar Phuket Yacht Haven. Vanuit de taxi kreeg de crew de eerste impressies van het lokale leven. Na een korte taxirit arriveerden we bij de haven. De temperatuur was inmiddels al flink opgelopen en bij het kantoor van de verhuurder werden de lange broeken gelijk gewisseld voor korte shorts etc.
We moesten wat langer wachten op onze check-in, dus dan maar naar het café met buiten-terras in de mooie haven.
Geen straf want aldaar genieten van lekker koud bier met de eerste “Thaise Tapas”. Dit alles gecombineerd met een geweldig uitzicht op de haven en de zee. De crew begon zich nu echt te realiseren dat we iets unieks gingen beleven deze zeilweek. De haven was modern en voorzien van een kantoor- en hotelcomplex. Diverse winkeltjes, goede douches & sanitair, 2 zwembaden en een bar / restaurant met een groot buitenterras.
Een gedeelte van de crew ging boodschappen halen en de rest ging op zoek naar de boot voor de check-in. De check-in verliep wat moeizaam, wij waren moe, het was erg warm en de begeleiding van de verhuurder was niet echt servicegericht.
Uiteindelijk werden de boodschappen gebracht en gelijk ingeruimd in de boot. De kooien werden weer toebedeeld, na zoveel jaren kent iedereen zijn slaapplek inmiddels. Startklaar dus om de omgeving te ontdekken!
Die avond werd te voet naar een lokaal restaurant gelopen. De sleutel voor de poort verstopten we weer vakkundig zodat iedereen later op de avond (diep in de nacht / vroege ochtend) op zijn eigen tempo naar de boot terug kon gaan. Volgens traditie lieten we de 1e eetgelenheid links liggen, bekeken we wat andere mogelijkheden en gingen uiteindelijk een aantal hongerige matrozen demonstratief aan een tafel zitten in een restaurant. De term “restaurant” was misschien niet de juiste omschrijving, maar wat hebben we heerlijk gegeten bij “mamas&papas”!
Oma was de chef-kok was en alles werd vers bereid in dezelfde pan. A.h.v. vele plaatjes die op de muur hingen lieten we diverse gerechten neerzetten op de tafel die voorzien was van veel verschillende stoelen. Gelukkig waren er genoeg waaiers om wat koelte te blazen. Bier was er in diverse lokale smaken en kon gewoon zelf gepakt worden uit de koelkast. Afrekenen gebeurde aan het eind op basis van het aantal lege flessen op tafel. Een heerlijk begin dus van deze jubileum zeilweek. 
Omdat mama&papa van het restaurant op enig moment naar bed wilden, rekenden we een belachelijk laag bedrag af. Onder Thaise “houdoe & bedankt” -bewegingen, gingen we naar de buren. Er was namelijk een “reggae bar” naast de deur en hier nam de crew plaats in een flinke wiet-wolk. Er waren nog enkele andere bezoekers, Bob zong zijn klassiekers en de medewerksters van de bar verkeerden al geruime tijd in hogere sferen. Gezelligheid alom en de contacten werden snel gelegd. De voorraad sterke drank was al snel “op”, maar bier was er wel nog voldoende. Toen ook die voorraad kritiek begon te worden vond een gedeelte van de crew het tijd worden de kooi op te zoeken. Het andere gedeelte van de crew nam er nog eentje….. 
In de haven aangekomen brandde er echter nog ergens een lichtje en na echt t laatste afzakkertje aan boord bij Nadja en Wladimir ging ook dat lichtje uit.
In kader van de FT privacy policy sluiten we dit dagverslag af met de woorden: “het bleef nog lang onrustig in Nui’s Bar”……… Gelukkig hebben we de foto’s nog !
Zondag 24 november
Phuket Yacht Haven- Ko Panyee village: 25NM.
Na de lange reisdag van vrijdag en zaterdag waarin we tegen de tijd in gereisd hebben en bovendien traditioneel te veel drankjes genuttigd hebben op de eerst avond, stonden we enigszins moe op. De mooie exotische omgeving maakte echter veel goed. De temperatuur was al gelijk “verekkes heet”. Omdat we zaterdagmiddag volgens de verhuurder blijkbaar te laat aangekomen waren moesten we nog een stuk van de check in doen. De technische briefing van de boot werd gedaan door de kapitein en zijn 1e stuurman. Of het nu de slechte uitleg van de Rus in Thaise dienst is geweest, de lange reistijd in combinatie met de korte nacht of de Thaise biertjes in combinatie met de reggae bar cocktails, later die week zou blijken dat niet alles goed begrepen was van de technische equipment aan boord. Na 30 jaar waren er toch weer een paar noviteiten zoals de watermaker inclusief ingenieus schakelsysteem voor de 4 watertanks. Ook de airco installatie vertoonde later in de week kuren wat echter geen gebruikersfout bleek te zijn. Maar goed, later in het verslag hierover meer. De boot was verder prima met goede zeilen en alles functioneerde perfect bij vertrek.
Na de laatste checks en sanitaire stops verlieten we dan rond het middaguur de haven van Phuket Yacht Haven. In dit gebied heb je te maken met getijde met een hoogteverschil tot 1,5 meter en het gebied bij Phuket is vrij ondiep. Het is dus belangrijk om goed op de kaart te kijken en binnen de betonning te blijven. Na die baai uitgevaren te zijn kregen we de eerst uitzichten te zien op de karakteristieke rotsen die als puisten uit te zee steken. Een prachtig gezicht wat meteen het gevoel gaf dat we in een voor de Fryske Tour uniek gebied zeilen. Na tussen een aantal ondieptes doorgeslingerd te hebben besluiten we voor anker te gaan bij een grot op het eiland Panak. Er lagen diverse Catamarans voor anker dus dat was een indicatie dat het een mooie spot was. De helft van de crew ging op weg met de dinghy naar een van de grotten en een paar anderen zwommen met snorkelset naar de overstekende rotsen. Deze rotsen waren een spectaculair schouwspel en ook wel een beetje beangstigend om onder door te zwemmen. Tonnen zware stalactieten hingen boven je die je zeker zou verpletteren mochten ze afbreken. Helaas bleek het water in dit gebied zeer troebel en kon je niet eens je eigen flippers zien. Terug op de boot kwamen de verkenners van de grot terug met verbazing in hun ogen. Zij hadden in de grot iets aangetroffen waar ze niet op gerekend hadden. De grot bleek bewoond door een grote troep apen die behoorlijk brutaal leken. Met een peddel van de dinghy hadden ze deze apen op veilige afstand kunnen houden. De tweede shift van de expeditie is niet de grot in gegaan maar heeft wel kunnen zien dat deze apen zich tegoed doen aan de vele krabben op de rotsen en dat ze zelfs stukjes door het water gaan om deze te bemachtigen.
Na deze tussenstop werd koers gezet naar het drijvend eiland. Een mooi moment voor de Itemcommissie om het Fryske Tour item van dit jaar te onthullen. We krijgen een mooi verhaal over de totstandkoming van het item te horen. Een verhaal over vriendschap, verbondenheid en 30 jaar zeilen. De itemcommissie heeft uitstekend werk verricht en heeft een unieke Fryske tour versie laten maken van de handgemaakte Pig & Hen armband. Een prachtig item dat dag en nacht door de crew gedragen wordt als teken van de vriendschapsband. De Entertainment commissie haakt hier mooi op aan door als eerste ronde van het entertainment programma een opdracht te geven om in twee groepen de strijd aan te gaan om de mooiste reclamefoto te maken voor pig en hen catalogus. Hiermee gaan we druk aan de slag als we de rivier opvaren naar het drijvend eiland.
Dit is een dorp gebouwd op palen aan de monding van een rivier die in de zee uitmondt. Normaal overdag meren hier vele longtail boten met toeristen aan maar als wij een uur voor zonsondergang aankomen is het dorp verlaten. Het dorp ligt schitterend in de avondzon als we het naderen en een vriendelijke man op een longtailboot komt ons tegemoet gevaren en wijst ons een geschikte ankerplek.
Nadat we geankerd zijn komt de man langszij en biedt ons een lift naar het dorp aan. We maken een deal voor een retourtje en een afspraak dat hij ons over een uurtje komt ophalen. Net voor zonsondergang stappen we in de longtail. Een typische langgerekte boot met een automotor zonder enige afscherming achterop met een hele lange staart met een schroef. De Thai die diverse tanden mist door het thaiboksen wat hij vroeger professioneel deed laat trots zien over hoeveel pk’s zijn boot beschikt en we schieten over het water richting het dorp. We hadden verwacht dat hij rechtstreeks naar de aanlegsteiger zou varen maar hij maakt een rondje rond het dorp wat deels op palen tegen een grote rots ligt. Aan de achterkant van het dorp zien we zelfs een drijvend voetbalveld wat op een grote hoeveelheid plastic tonnen ligt.
Na deze tour rond het dorp over het water leggen we aan bij de aanlegsteiger en worden we te voet verder door het dorp rondgeleid. Alle toeristen zijn verdwenen en we kunnen genieten van deze exclusieve tour die ons via het terras van het restaurant leidt door smalle straatjes op steigers met kraampjes waar men de souvenirs nog uitgestald heeft. Achter diverse deuren en ramen zit de lokale bevolking aan het avondmaal. Of ze zitten in de prachtige moskee met gouden torentjes die we van een afstand al zagen staan tussen de huisjes. Dit vissersdorp is zoals vele in deze omgeving Islamitisch en dat betekent dat er geen alcohol geschonken wordt in het restaurant waar we op het overdekte terras ons avondmaal nuttigen. Het is inmiddels al helemaal donker geworden. De zon gaat hier ongeveer tussen zes en zeven onder en dat gaat vrij snel. We genieten wederom van de Thaise keuken en bij gebrek aan onze gebruikelijke biertjes zit de volledig FT crew zowaar aan de vluchtensapjes. Na het avondmaal lopen we richting de aanlegsteiger en verschijnt onze vriend ergens uit het donker om ons zoals afgesproken terug te brengen naar onze boot. Op het achterdek borrelen we nog wat na en zien dat er een behoorlijke stroming staat. Bladeren uit de mangrovebossen schieten met grote vaart onder onze boot door. Extra opletten om nachts bij een sanitaire stop niet van het achterdek te vallen dus.
Maandag 25 november, 45NM
Na een enerverende pokeravond, waarbij de saamhorigheid en teamgeest grote hoogten bereikte, gaat deze ochtend op tijd de wekker. Er wordt koers gezet naar Khao Phing Kan, een eilandenpaar aan de westkust van Thailand in de Baai van Phang Nga. Ook het kleine Ko Tapu – spijker eiland – hoort hiertoe. Sinds het in 1974 werd getoond in de James Bond-film “The Man with the Golden Gun”, staat het vooral bekend als James Bond eiland.
In twee shifts gaan we met de dinghy naar het schilderachtige eiland waar je tegen een kleine vergoeding toegang toe krijgt. Vanaf dit eiland heb je perfect uitzicht op het James Bond eiland en er worden dan ook meerdere fotosessies ondernomen. Ook Khao Phing Kan zelf is echter zeer de moeite waard met onder meer grotten en een wandelpad.
Verkwikt door deze culturele highlight gaan we terug naar de boot en varen naar Khai Nai Island. Dit is een klein eiland met een zandstrand aan het uiteinde en eettentjes, populair bij dagjesmensen en snorkelaars. Daar voor anker blijkt het goed zwemmen en snorkelen in het lekkere warme water, zeker in combinatie met een koud biertje of nul.nulletje aan boord. Een paar matrozen gaan aan land van het eilandje, met het zwemmen van/naar het eiland moest je wel goed uitkijken voor de jetski’s die aan alle kanten voorbijkwamen.
Na de zwempartij wordt er koers gezet naar Kho Yai, waar de baai aan de zuidkant toch minder geschikt blijkt om te overnachten en er gekozen wordt te ankeren vlakbij de Loh Yak -Pier. Snel doorvaren want het is hier in no-time donker. Als we voor anker liggen is het aardedonker om ons heen. Tijd om aan wal te gaan en iets te eten. Op het verder nagenoeg onverlichte eiland is de pier een baken van licht en we vinden dan ook snel een goede plek om de dinghy te bevestigen. De 1e stuur zelf legt m met een sierlijke lus om een stevige paal en goed gemutst wandelen we in tien minuten naar een van de restaurants verderop op het eiland.
Gekozen wordt voor het Bua Siam Restaurant. Ook hier een eenvoudige maar voortreffelijke keuken en we eten met smaak in combinatie met een alcoholvrij drankje (ook hier geen alcohol te krijgen). Tijdens de maaltijd wordt de lokale Enkhuizer almanak er bijgenomen en we verbazen ons over het grote getijdenverschil.
Gelukkig ligt de dinghy goed vast…althans…ja….dat moet wel, zeker….., die paal was toch hoog genoeg? Daar komt dat water zeker niet boven…..
Er ontstaat enige onrust en een viertal dat al gegeten heeft wandelt voor alle zekerheid alvast terug naar de pier. Aangekomen is er geen dinghy te zien op de plek waar we deze hadden achtergelaten. Waar lag ie? Daar toch? Nee…. aan die paal en die paal staat hier niet. Waar staat die paal? Oei wat staat dat water hoog. Lang verhaal kort. Paal onder water, dinghy weg als een paal boven water. Snel wordt een zoektocht ondernomen en de lokale bevolking helpt enthousiast mee. Dinghy echter nergens te zien…niet bij de pier, niet langs de kustlijn. En dan toch opeens wordt de dinghy gespot op aanwijzen van een local: door het hoge water was de dinghy strak vastgeklemd tegen de onderkant van de pier. Je kon de boot horen schuren, klemvast!
Er wordt geen moment geaarzeld en de dinghy wordt door onze topzwemmer met brute kracht bevrijd uit zijn benarde positie. Boot en motor zijn gelukkig nog intact en het viertal vaart alvast naar de boot. Later blijkt er toch nog iets mis te zijn met de motor, maar dat verhaal volgt nog…..
Even later worden ook de andere matrozen opgehaald bij de pier. Ze zijn dan nog onwetend wat er was voorgevallen omdat er eerst een poging ondernomen werd om te achterhalen wie schuldig was aan dit hernieuwde incident. Uiteindelijk worden de gebeurtenissen onder het genot van een drankje nog uitgebreid geëvalueerd totdat de crew de kooi opzoekt, gerustgesteld door de goede afloop maar toch knaagt er iets…., was dit wel een ongeluk?
Dinsdag 26 november
Lekker op tijd op om te zeilen naar Ko Phi Phi Don (25NM). Er staat niet veel wind dus zetten we de motor bij. De Phi Phi eilanden zijn de meest zuidelijke eilanden die we aan doen deze trip. Ze staan bekend als erg mooi maar daarom ook als toeristisch. Er is zelfs een McDonalds. Voordat we ons in de stad gaan vertonen wordt er eerst nog een snorkelexpeditie op touw gezet. Om onduidelijke redenen waren we op maandag een supermooie snorkelplek voorbij gevaren. Vandaag moest dit worden goed gemaakt met een onderwater paradijs dat in de monding van de baai zou moeten liggen. Met 7 man in de dinghy varen we naar de rotswand in de baai. Er is een redelijke golfslag maar erger nog. Er is geen vis te zien in deze baai. Plus het is te gevaarlijk om dichtbij de rotsen te komen met deze golfslag. De snorkelexpeditie wordt afgebroken. Natuurlijk komen er betere snorkeltijden…
Het is even zoeken waar we gaan aanleggen. Gaan we voor anker, maar dan wel ver van de kustlijn, of gaan we illegaal aan een boei liggen. Beide opties worden besproken en uiteindelijk maken we de keuze om aan een boei te gaan liggen en te kijken hoe lang het duurt voordat we weggestuurd worden. Nadat meerdere charterboten ons voorbijgevaren zijn en men soms wat raar naar de op het achterdek drinkende FT crew kijkt, besluiten we om te blijven liggen voor de nacht.
De crew krijgt honger en in 2 shifts varen we naar het strand. De 1e shift ging het eilandje verkennen en het duurde even voordat de 2e shift kon gaan. De 2e shift vertrok met de 1e stuur als roerganger. Vlakbij het strandje was er opeens een hele rare actie waardoor de dinghy op zijn kant ging…..iedereen nat. Het strand was geschikt om daar de Dinghy neer te leggen. De crew was echter nog steeds niet helemaal scherp en had de pilot wederom niet bestudeerd. De Dinghy was het strand opgesleept en goed vastgelegd deze keer, maar zou dit voldoende zijn ??.
De crew herenigt zich bij een barretje aan hey strand. Koud bier en de S&S verdeeld de crew in 2 groepen voor wat trivia vragen. Fanatiek werd er nagedacht om tot de juiste antwoorden te komen.
De magen rommelden en nu echt tijd om wat te gaan eten. Robin zat in shift 1 en had in het dorpje eerder een toprestaurant gevonden met verse vis voor de ingang en met een BBQ met kooltjes. Om deze tent weer te vinden moest de crew tot het uiterste gaan om niet eerder een snackske te pakken (ok…1 klein snackske werd verorberd). De crew viel zoals gebruikelijk uiteen. Vanuit verschillende steegjes kwam de crew aangelopen maar was uiteindelijk compleet om zich over te geven aan de vreugden uit de keuken. Een heerlijk maaltijdje en als toetje trad de Banana Republic leadzanger op samen met een lokale gitarist die het hele repertoire van BR kon spelen. Natuurlijk zong iedereen mee. Na afloop werden nog wat groepsfoto’s gemaakt op het podium.
De crew was nu in opperbeste stemming om naar de grootste sport van Thailand te gaan kijken: Thai Boksen. In een bar kon je je aanmelden om te vechten tegen een willekeurige tegenstander. De crew bestelde eerst maar een drankje, geen 0puntnulletje, om moed in te drinken. Na een paar meer drankjes hadden we veel moed maar niemand van de crew die zich durfde aan te melden om de FT crew te vertegenwoordigen in de ring. Het bleef bij kijken hoe veelal beschonken Engelsen probeerden te winnen van lokale helden.
We gingen dus maar doen waar we echt goed in waren. Cocktails drinken op een supercole beach-party! Dit was aan de andere kant van het eiland. We hadden een bar voor de hele crew alleen met een superuitzicht op de jeugd die zich te buiten ging aan drank, dansen en … kotsen in zee. Geen mooier leed dan leedvermaak.
Note voor de culinaire commissie: de crew dronk de hele avond een nieuwe FT topper: Long Island Cocktails. En daar zit in: Gin, Tequila, Wodka, Witte Rum, Cointreau, citroensap en Iced Tea..
We bleven tot sluitingstijd van het strand (en de bar), gelukkig hebben we nog de foto’s.
Na deze heel gezellige party was de crew klaar voor de kooi. De eerste shift met o.a. matrozen Peer, Fons, Alex, Willem en Harald vonden echter geen dinghy op de plek waar deze was achtergelaten. Het tweede dinghy incident was geboren. Leert de crew dan helemaal niets? Waar was de dinghy gebleven? Was deze gestolen? Of door de lokale jeugd meegenomen? Was iemand ermee gaan varen? Moeten we Dinghy-les krijgen? De dinghy lag echter iets verderop op zijn kop, gemangeld door de vloed. Leegscheppen en proberen de motor aan de praat te krijgen. Heel…heel veel pogingen werden ondernomen, maar de motor leek de geest begeven te hebben. Vraag niet hoe….. maar uiteindelijk is de gehele crew aan boord terug gekomen.
Tot op de dag van vandaag staat dit voorval bekend als het mysterie van de natte onderbroeken.
Woensdag 27 november (30NM)
Na een enerverende avond in het pittoreske Ko Phi Phi Don gaat de crew op weg naar zijn volgende bestemming. De vele cocktails zorgden voor een langzame start van de dag. Er wordt veel nagepraat over het optreden van Guido, de beachparty en het nieuwe dinghy mysterie. De buitenboordmotor krijgen we nog steeds niet aan de praat. Met alle kennis aan boord lukt het niet om de motor weer aan de praat te krijgen. Vermoedelijk heeft de motor flink wat water geschept a.g.v. de mysterieuze actie na aanleggen op het strand. Alleen de FT mol weet wat er gebeurd is, maar die blijft undercover….
We gaan rustig op de motor naar de eerste stop op het eiland Ko Phi Phi Lee in een baai genoemd Maya Bay. Het strand in deze baai is bekend van de film “The Beach” met Leonardo di Caprio. Helaas is het strand gesloten voor toeristen maar er is wel mogelijkheid om te snorkelen. Maya Bay is de mooiste snorkel locatie die de crew aandoet tijdens deze tour. De wereld onder water is ontzettend mooi met enorm veel verschillende kleurrijke vissen en een heel mooi koraal. Het water is heel helder en je kunt ook onder het rif door zwemmen. Bij het wegvaren maken we een paar mooie foto’s van het strand dat ooit de set vormde van een film kaskraker.
Na deze fantastische snorkel ervaring vertrekken we naar het eiland Ko Raya, een tocht van ruim 25nm. Er staat deze dag een lekkere windkracht 3-4 en het wordt een lekkere zeildag met goede wind en een lekker zonnetje. Door de goede wind zijn we ruim op tijd in Patok Bay op het eiland
Ko Raya. Er is hier wederom geen haven en we leggen aan bij een mooring bouy. Het is nogal druk in de baai dus we liggen vrij ver van het strand. Een deel van de crew verkent de baai al snorkelend en matroos Willem gaat met Chef Harry de restaurants aan land verkennen. Na terugkomst van de crew aan boord maakt iedereen zich klaar om de wal op te gaan voor het avondeten.
We gaan in 2 shifts naar het strand waar de dinghy aangelegd kan worden aan een kunststof pier. Natuurlijk heeft de eerste shift, evenals de verkenningsploeg, ook weer een verkenning gedaan en de 2 beschikbare restaurants beoordeeld. Na een gebruikelijke fryske selectieprocedure voor de keuze van het restaurant wordt besloten te gaan eten in het restaurant van het sjieke resort.
Zoals gebruikelijk bij een goede Fryske avond is er een incident waarbij matroos Biet zijn voet blesseerde op de weg naar het restaurant (waar we uiteindelijk niet zouden gaan eten). Als eerste hulp houdt hij de bloedende voet in de branding bij het strand. Maar hij moet toch echt terug naar de boot om zijn voet te verzorgen. Matroos Alex gaat met hem mee. Gelukkig maar want alleen met hulp van matroos Alex kon Biet in de boot komen door via het bovenluik te klimmen. Dit omdat de sleutels nog aan wal waren.
De keuze van het restaurant bleek de juiste en na een goede maaltijd met lokale Thaise live music sluiten we de avond rustig af. Er zijn afgelopen dagen wat probleempjes op de boot ontstaan. De airco heeft het begeven en het water voor douchen etc. is ook op. Volgens de meters is er nog wel water aan boord, maar de complexiteit van allerlei afsluiters zorgt ervoor dat we hier geen gebruik van kunnen maken. Vanwege de ligging aan de rand van de baai en de golfslag is het een onrustige zeer warme nacht. In de ochtend werd matroos Willem gelukkig op tijd wakker om te voorkomen dat de deinende en draaiende boot naast ons bijna tegen ons aan knalde.
Donderdag 28 november (30NM)
Van Ko Raya naar Ao Pho Grand Marina
Er is afgelopen dagen een aantal keren contact gezocht met de verhuurder van de boot I.v.m. de technische problemen die we hebben op de boot. Doordat de generator het niet meer doet kan de airco al een paar dagen niet meer aan. Maar problematischer is dat de watermaker het niet meer doet. Doordat je hier in Thailand bijna nergens water kan tanken, is een watermaker wel belangrijk. De watertanks zijn inmiddels leeg of we kunnen niet de juiste tank aansluiten I.v.m. een zeer complex systeem van afsluiters. Het gebrek aan water is nu een zorg geworden, want de flessenvoorraad water slinkt snel. Je gezicht wassen, tanden poetsen en even het zout afspoelen na het zwemmen is niet meer mogelijk. Er is flink wat tijd gestoken om zelf de technische problemen op te lossen, maar uiteindelijk hebben we de verhuurder verzocht om met een oplossing te komen. De verhuurder moet hiervoor een monteur naar de boot sturen en dat kan alleen in een haven. Dus helaas hebben we ons oorspronkelijke vaarplan los moeten laten. Dit omdat we voor de reparatie naar een van de weinige havens in dit zeilgebied moeten gaan. Zo’n haven moet dan ook nog bereikbaar zijn. Want 1 haven waar we naartoe konden gaan welke redelijk in de buurt lag, is alleen bereikbaar binnen een heel kort tijdvenster I.v.m. het grote getijde-verschil. Wegvaren uit deze haven kan dan ook alleen op specifieke tijden (lees: heel erg vroeg of heel erg laat). Geen haalbare optie. Vandaag zetten we dus noodgedwongen koers naar de haven van Ao-Pho. Een luxe resort-haven, maar wel een flink stuk Noordelijker gelegen terwijl we eigenlijk koers naar het Zuiden hadden gepland.
Op weg naar de haven zien we donkere wolken op komen zetten. De weersvoorspelling had al aangegeven dat er tropische regenbuien konden ontstaan. Nou….die hebben we inderdaad op volle zee mee mogen maken. De wind trok aan en de regen kwam met bakken tegelijk naar beneden. De gehele crew ging naar binnen want buiten was het niet te doen. De boot stampte en rolde voort op de autopilot. Koud was het niet, maar wel heeeeel erg vochtig.
Na regen komt zonneschijn, zo ook deze keer.
Bij de haven aangekomen zochten we per marifoon contact. Dat lukte eerst niet, maar uiteindelijk kwam er een dinghy langszij die aanwijzingen gaf waar we konden aanleggen. Er lagen een paar flinke superjachten in deze haven. Met hulp van de havenmedewerkers en de goede stuurkunst van onze kapitein werd aangelegd aan de pier.
Er kwam uiteindelijk een monteur aan boord. 1,50m lang, lokale afkomst, pezig type Thai-bokser en vriendelijk lachend.
Hij kroop in de zeer warme ruimte onder het achterdek en stelde vast dat een v-snaar het begeven had. Deze werd met enig moeizaam sleutelwerk vervangen en de generator deed het weer. Hierna kregen we ook nog de juiste uitleg hoe de watermaker te gebruiken en de watertanks d.m.v. de diverse afsluiters te bedienen. Zowel de versleten V-snaar als de slechte uitleg over het watersysteem zijn eigenlijk flinke minpunten voor de verhuurder.
De monteur was blij en oververhit. Wij waren blij dat we nu zeker wisten dat we dit mechanische euvel nooit zelf hadden kunnen oplossen.
Terwijl de monteur bezig was aan boord gingen sommige matrozen de haven verkennen en heerlijk douchen bij de gym die er was. Luxe faciliteiten met veel marmer en geweldige douchecabines. De boot werd volgetankt en de airco deed het weer en zorgde voor een aangenamere temperatuur binnen de boot.
Ao Pho Grand Marina
Besloten werd dat we deze avond naar Phuket city zouden gaan. Dineren in de oude stad en dan aansluitend naar het uitgaansgebied Patong Beach (volgens sommigen het 2e Sodom & Gomorra van Thailand….). Er stonden taxi’s net buiten de haven en na enig onderhandelen over de prijs stapten we in een mooie bus die ons naar Phuket zou brengen. De Cullie had een aantal restaurants uitgezocht in de oude stad en we werden hier vlakbij in de buurt afgezet. Zoals gebruikelijk begon hierna de welbekende FT restaurant selectieprocedure.
Het 1e restaurant wordt zonder enige onderbouwing altijd overgeslagen. Bij de volgende restaurants zijn er meestal wel enkele matrozen die er willen gaan eten, maar uiteindelijk gaat de crew hier toch niet naar binnen. Afhankelijk hoe groot de eetlust is kan er nog een fase komen waarbij enkele matrozen toch gaan zitten bij een restaurant, maar de meerderheid van de crew toch naar een ander restaurant wil gaan. Uiteindelijk en na enige discussies komen we dan altijd terecht bij een restaurant waar iedereen zich in kan vinden. Echter…..deze keer werd de procedure die al gestart was en in fase 1 zat (1e restaurant afgewezen en 2e niet goed genoeg) opeens doorbroken. Er brak namelijk weer een enorme tropische hoosbui uit. Dit zorgde ervoor dat de crew haastig moest gaan schuilen aan de kant van de straat. Een paar deuren verder was een restaurant dat eerder niet voldeed, maar nu opeens toch erg aanlokkelijk uitzag (want droog en vlakbij). We werden heel hartelijk ontvangen in wat achteraf blijkt een van de oudste authentieke restaurants van Phuket. Dat je er ook goede massages kon krijgen namen we ter kennisgeving aan.
De crew zat aan een lange tafel en de meest lekkere Thaise gerechten werden op tafel gezet. Diverse schalen en kommen werden doorgegeven om te proeven. Het werd een lange zit, en de magen werden goed gevuld met al dat lekkere eten. De drank vloeide rijkelijk tot en met lekkere likeur bij de koffie toe. Tijdens het diner was er wederom een gastoptreden van de zanger van Banana Republic met de lokale Jan Smit.
Met volle buik werd besloten om eerst even de benen te strekken en niet gelijk in de taxi te stappen die nog steeds stond te wachten op ons. De chauffeur vond het blijkbaar niet erg en gaf aan dat hij nog wel enige tijd in de buurt zou blijven.
De crew ging de buurt verkennen en kwam tijdens deze avondwandeling ook nog op een “night market”. Alhier is de markt in de avonduren omdat het overdag simpelweg te heet is. We zagen veel exotische groente en fruit uitgestald. Een mooie ervaring om hier in het donker te lopen.
Omdat we tijdens de wandeling een kroeg voorbijliepen waar een band speelde, werd besloten om hier naar terug te gaan om wat te gaan drinken. Het idee ontstond om niet meer naar Patong te gaan, dat konden we ook nog doen op de laatste avond van deze zeilweek. Tja….de jaren beginnen dus toch te tellen en de matrozen streken neer in de kleine bar met livemuziek. Bekende rock-krakers werden uit volle bost meegezongen en de long-island cocktails werden hoogfrequent gedronken.
De muziek stopte er op enig moment mee en het werd duidelijk dat de kroeg zou gaan sluiten. Natuurlijk werd de sluitingstijd door de crew tot het uiterste opgerekt. Een paar matrozen gingen op zoek naar de taxichauffeur. Zou hij er nog steeds zijn? Jawel hoor….hij stond net op het punt om weg te rijden, we waren dus net op tijd (?). De rest van de crew werd opgepikt bij de inmiddels gesloten kroeg en we reden terug naar de haven. Aldaar nog “1 biertje dan” op het achterdek. Dus voor sommige matrozen wederom tot zonsopgang op het achterdek de belangrijke zaken des levens bespreken onder het genot van wat alcoholische versnaperingen.
De airco zorgde voor een aangename temperatuur in de kooien en er kon lekker onder een laken geslapen worden.
Vrijdag 29 november (16NM)
Ao Pho Grand Marina – Naka Noi Island – Phuket Yacht Haven
Deze ochtend was het merendeel van de crew redelijk ‘fris&fruitig’ omdat het slapen beter ging dan afgelopen dagen. De airco kon aangezet worden (via walstroom) en we lagen stabiel in de haven.
Dus redelijk bijtijds werd er uitgevaren. Er werd koers gezet naar Naka Island. Aldaar gingen we voor anker en ging de bijna voltallige crew aan wal van dit “bounty eiland”. De kapitein koos ervoor om zijn rustmoment te pakken en bleef aan boord. De rest van de crew ging via het mooie strand gelijk door naar de bamboe-bar gelegen op de punt van het eiland. Diverse gezonde fruit-shakes werden besteld en opgedronken met een geweldig tropisch uitzicht. Af&toe kwam er een grote catamaran aanleggen bij het eiland en werd er een lading toeristen gedropt. Merendeels Chinezen die gelijk hun foto-momentjes pakten, bijvoorbeeld in de palmboom-schommel. De crew zag het gebeuren en keek minzaam toe….
Lekker in de zee plonsen en fanatiek met de bal overgooien in helderblauw water in de tropische hitte is geen straf. Echter…jonge honden als we ons nog steeds voelen, werd het volleybalveld opgezocht. Snel werden de teams geformeerd en begon een fanatieke strijd om de officieuze FT19 S&S titel. Jules-Fons-Harald-Alex namen het op tegen Willem-Robin-Peer-Klaas. Dit onder de strenge edoch rechtvaardige arbitrage van Guido. Over de einduitslag mag helaas niet worden gepubliceerd, maar feit is wel dat een partij jammerlijk weggespeeld werd. Natuurlijk waren er excuses van blessures door boomwortels die onder het zand lagen, de wind die verkeerd stond etc. etc., maar de scheidsrechter heeft uiteindelijk zonder enige twijfel de terechte winnaar van deze ingelaste competitie aangewezen. De verhitte spelers zochten de verkoeling op van de zee en er werden groepsfoto’s gemaakt bij het naambord “NAKANOI ISLAND”.
Bij de afsluitende borrel op het strand werd nog na-gesproken over deze sportieve middag, de kapitein was inmiddels ook aan land/strand gekomen. Bij de beach-bar werden er veel foto’s gemaakt van het gezellig samenzijn met op de achtergrond onze boot die iets verderop zee op ons lag te wachten. Met de dinghy en al zwemmend werd terug naar de boot gegaan. Van tevoren was duidelijk uitgelegd dat er met zwemmen rekening gehouden moest worden met de sterke stroming die was komen opzetten. Je kon aan de zwemmende matrozen merken dat het een pittige zwemtocht was tot aan de boot. Natuurlijk was 1 matroos weer eigenwijs en had geen rekening gehouden met zijn zwemkoers i.r.t. de stroming……het duurde een eeuwigheid alvorens deze uitgeputte matroos via het achterdek aan boord kon worden gehesen. Wie was deze eigenwijze matroos? Tja….laten we Harald niet overal specifiek benoemen….
Het anker werd gehesen en er werd koers gezet naar de haven waar we deze zeilweek waren begonnen en ook zouden eindigen: Phuket Yacht Haven. Voor het definitieve aanmonsteren op de eindbestemming werd eerst nog getankt in de haven. Bij aankomst werd de check-out gedaan door de Russische assistent van de lokale verhuurder. Deze man was redelijk relaxed, maar hij kreeg irritante aanwijzingen van zijn manager die ook even langskwam. We benadrukten maar even dat we onze oorspronkelijke zeilroute gedwongen hebben moeten aanpassen door mechanische problemen. We kregen het gevoel dat dit euvel voorkomen had kunnen worden als de lokaal verantwoordelijke manager meer tijd zou hebben gestoken in noodzakelijke reparaties.
Er werd nog gesproken of we vanavond met de taxi terug zouden gaan naar Phuket city en dan het beruchte uitgaansgebied bij het strand. Maar toen duidelijk werd dat we hiervoor minimaal 3 uur in een taxi zouden zitten, was de keuze snel gemaakt. We zouden deze laatste avond doorbrengen in de haven. Het restaurant in de haven had een goede menukaart en een leuke bediening. De crew kon plaatsnemen aan een lange tafel buiten op het terras en door de diverse ventilatoren was het zeer aangenaam zitten.
Traditioneel werd deze laatste avond de evaluatie gehouden. De crew was unaniem dat deze week veel te snel voorbij was gegaan. Het was jammer dat de oorspronkelijk bedachte zeilroute losgelaten was. Dit kwam enerzijds door de mechanische problemen aan de boot maar ook omdat er nagenoeg iedere nacht geborreld werd tot in de vroege ochtend. Hierdoor werd relatief laat vertrokken en was de effectieve zeiltijd per dag kort want om 18.00u was het alweer donker. De jetlag heeft de hele week effect gehad op de crew. Veel matrozen hebben de week doorgebracht in NL-tijd. Dit uitte zich door overdag te slapen en in de avond/nacht pas weer actief te zijn. Geconcludeerd werd dat er dit jaar te weinig tijd met de crew in zijn geheel is doorgebracht, dit omdat er 2 FT-shifts waren. Een leermoment voor een eventuele toekomstige tour in een andere tijdzone.
Verder niets dan lof voor de FT19 Org.Cie. en de andere FT19 cie’s. De jubileum tour smaakte naar meer. Tijdens de evaluatie werd helaas niet duidelijk wie dit jaar de mol was. Vermoedens waren er volop, maar helaas is DE MOL (nog) niet ontmaskerd…..
Speciale aandacht was er dit jaar voor de opvolging van de CFO. Klaas-de Centenbaas, ging de financiële verantwoordelijkheid overdragen zodat hij eindelijk kon toetreden tot de exclusieve club van ex-FT-CFO’s. De crew verleende de vertrekkende CFO-decharge en de stemronde voor de nieuwe CFO kon, onder de al dan niet gedwongen kandidaten, beginnen. Uiteindelijk was er een verassende winnaar! Peter bekende eindelijk kleur en liet weten dat hij stiekem toch wel heel erg veel zin had om de CFO-functie de komende 10 jaar te willen bekleden. Hij had lang de schijn van desinteresse hooggehouden, maar nu het erop aankwam maakte hij duidelijk dat er bij hem al jarenlang sprake is geweest van een tomeloze ambitie om de CFO-functie in te mogen vullen. Hier werd op gedronken!
Zaterdag 30 november
Phuket- Bangok-Zurich-Amsterdam-Thuis
Het was nog aardig laat geworden op het terras bij de haven. Toen de medewerkers van het restaurant wel heel erg opzichtig met de tafels en stoelen begonnen te schuiven ten teken dat men naar huis wilde gaan, stond de crew op en liep via de pier naar de boot terug.
Het merendeel van de crew zocht de kooi op, want morgen vroeg op. Sommige matrozen namen nog één afzakkertje op het achterdek.
En vroeg was het….en warm was het ook alweer…… je spullen pakken is dan toch net iets anders dan thuis bij de start van de zeilweek. Natuurlijk kwamen weer allerhande kledingstukken etc. naar boven uit diverse tassen en hoeken&gaten. Dan nog de drank verdelen om mee te nemen in de handbagage. Afval bij elkaar zoeken en weggooien en dan…van de boot afstappen op weg naar de gereedstaande taxi’s. Deze keer werd de bagage niet met de brommer-zijspan naar de taxi gebracht en mochten een aantal matrozen gelijk aan de ochtendgymnastiek door zware bagagekarren voort te duwen. Om 07:30u stond vertrek gepland en we zaten deze keer aardig in de buurt.
De taxi bracht ons naar Phuket airport. Eerst door de veiligheidscontrole van international departures, alhier ruimbagage afgeven en check-in voor de vluchten die we gereserveerd hadden via Swiss air website. Dan toch weer door naar de domestic departures omdat we eerst nog de binnenlandse vlucht van Phuket naar Bangkok zouden hebben en deze konden we niet vooraf via web check-in doen. Dus toch in de rij staan die niet echt vlot verliep.
De stop-over op Suvarnabhumi-airport (Bangkok) was genoeg om hier en daar wat te shoppen, te eten en te drinken. Hier werd de basis gelegd voor het populaire nieuwe FT sticker- je- medematroos-spel. Die sticker was heel belangrijk, want daaraan kon de beveiliging zien of je een transit passagier was of niet. We zouden deze stickers nog lang blijven zien op diverse plekken bij diverse matrozen (zelfs nog lang na thuiskomst….).
De terugreis was veelal hetzelfde als de FT terugreizen uit voorgaande jaren. Alleen een stuk langer…. De lange vlucht vanuit Bangkok naar Zurich duurde lang en gelukkig zag je af&toe een matroos bij de “nachtbar” staan en was er enig vertier in de cabine. Service en entertainment aan boord waren zondermeer goed, maar de jaren beginnen dan toch te tellen als je zo lang in een vliegtuigstoel moet zitten.
In Zurich een korte overstap waarbij er bij een kiosk nog snel wat gegeten en gedronken werd. Amsterdam was nog maar ene korte vlucht verwijderd. Op Schiphol aangekomen kwam de bagage redelijk snel bij ons terecht en werd er afscheid genomen. Een aantal matrozen ging met de nachttrein naar Den Bosch terug. Een aantal matrozen werd opgehaald door hun lieftallige ega’s die eerst nog even waren borrelen in Amsterdam.
De 30 jaar jubileum zeilweek zat er alweer op, prachtige momenten resteren in de herinnering en we kijken nu al uit naar FT 2020.
Gelukkig hebben we de foto’s nog…..
